Ik zie weer licht. Het glansde door mist en regen en straalde uit over mijn tere ziel. Alle gekheid op een stokje. Ik heb fijn gewandeld. Het voelde alsof ik een knoop ontwarde (nee, niet doorhakte), maar ik heb geen idee welke. Hoofdzaak dat het weer de goede kant opgaat. De dagen langer. Perspectief op de horizon, ook al was deze in het geheel niet zichtbaar. Kantelpunt.
Een belangrijk voordeel van storm en regen is dat er bijna niemand losloopt in de natuur. Ik kan dat dan niet laten. Nadelen horen hier niet thuis. Zorgvuldig mijn route kiezen. Wind tegen door de duinen en in de rug op het strand.
Wortel-pompoensoep bij Sunset Boulevard. Natte knieën. Niks dat een hete douche niet beter maakt.
Zo is voorbereiden op straks niet meer werken heel goed te doen. Life isn’t all party though. Als ik straks niet meer werk, moet ik een goede tijdbesteding, waarvoor ik ook de deur uit moet.
Daaraan en aan nog meer wil ik de komende tijd aandacht besteden. Op zoek naar mijn echte innerlijke drijfveren, coaching, cursus, therapie, dat soort dingen. Als dat dan nog kan.
In het Katwijks Museum is een tentoonstelling van het werk van Fer Hakkaart (1941). Hij werkt in de traditie van de Leidse fijnschilders. De tentoonstelling loopt tot 8 februari.
Ik werd vooral getroffen door zijn latere werk, waarin hij scenes op de camping verbeeldt. Grote kleurvlakken, maar toch ook heel gedetailleerd. Gezichten en handen. En door de lelies, vanwege het blauw.
Het Katwijks Museum is gehuisvest in een wat donker kruip-door-sluip-door-gebouw, Het personeel bestaat uit wat oudere vrijwilligers. Waarschijnlijk is het daarom ook niet open op zondag. Maar een tentoonstelling als deze is zonder meer de moeite waard.
Vanwege het blauw.
Mist waar de zon af en toe vergeefs doorheen probeert te prikken. Het geeft niet. Goed voor huid en ademhaling. Fijnstof spoelt weg en gaat liggen. Op alle foto’s staat het zelfde. De soefitempel voor het eerst onzichtbaar.
Het is altijd weer een kunst om de juiste kledingcombinatie te vinden voor zo’n wandeling. Niet te koud, maar ook niet te warm. Dun genoeg, zodat de beweging niet wordt geremd.
Opruimen, tegen het licht houden, bezien op toegevoegde waarde. Op werk, maar ook thuis. Waar heb ik invloed op en wat kan ik bereiken.
De mussen op Wassenaarse Slag tonen geen interesse in mij of mijn broodjes.
Thuis draai ik een LP van 50 jaar oud die klinkt als gisteren opgenomen. Gitaren als klokken. Hoe deden ze dat toch?
Net doen alsof er niks verandert, veel anders zit er niet op, vrees ik.
Scheveningen wacht op de nieuwjaarsduik. Geen held met plotselinge luide geluiden, vuurwerk en geschreeuw, al dan niet dronken, de schreeuwers. Sommige harde muziek, van mijn eigen platen, is dan weer geen probleem. Klinkt een beetje hypocriet, maar het ligt genuanceerder. Belangrijk is de vraag of het mogelijk is om het geluid te beïnvloeden of om ervoor weg te lopen. Hoe dichtbij het komt en wat je ermee kunt. In deze tijd van het jaar blijf ik eigenlijk het liefste binnen, maar op zo’n mooie frisse dag wil ik er toch ook wel even uit.
Van Sonic Youth en Bardo Pond kunnen anderen dan weer overlast ervaren. Het is ook lastig om met zó veel mensen op zo’n klein oppervlak te wonen. Grenzen open, zodat we naar buiten kunnen!
Heb een goede jaarwisseling en doe voorzichtig met vuurwerk en alcohol!
Ik raamde het op 3 kwartier en het duurde precies 45 minuten. Voor iemand die niet zo exact is, kan ik best aardig schatten.
Als je het rond kunt lopen, mag je het houden. Dat zou mij goed uitkomen. Een prachtig stuk duin, zonder zicht op bebouwing, en ook strand en zee, een fietspad en een paardenpad om over te steken, 3 bankjes en een picknicktafel. What else do you need?
Doe meer met ongeveer!
Heerlijke dag, zomaar vrij om vrij te zijn.
Stoor mij niet, ik ben aan het multitasken! Alles onder controle ja, muziek (Aldous Harding, Meredith Monk), koffie (thermoskan, 2 kopjes), thee (pot, iets met groen en munt), koekjes, kerstkransjes (kerstkransjes?!). Aan mijn blog niet toegekomen gisteren, dus ik durf vandaag nog, terwijl het heel ander weer is, met hagel enzo en gisteren alleen van die motregen die de lucht schoon maakt en je gemoed.
Dat je van de ene kant van je leven naar de andere wordt gegooid en weet dat je niet alles kunt doen wat je zou moeten, maar dat het wel weer op zijn plek zal vallen, straks.
Een paar kilometer door beregende en bijna oplichtende duinen zijn voldoende om het allemaal weer in perspectief te zien.
Laat los en kijk vooruit. Ik hoor bij het nieuwe en niet bij wat al was.
