Normaal (nieuw)

Eigenlijk moet er een groot en hoog hek om. Met toegangspoorten en bewakers, prikkeldraad. De duinen zijn namelijk niet berekend op zóveel bezoekers, recreanten, joggers, wandelaars, fietsers, skaters, voucherhouders. De zee dringt op en de bebouwing. Er zijn nog maar een paar plekken waar je echt alleen natuur ziet. Ik vertel natuurlijk niet waar precies, want dan wil je er vast ook heen. 

Feit is dat de Nederlandse natuur zwaarder wordt belast nu we niet meer zo gemakkelijk overal naartoe kunnen vliegen. Het is de vraag wat schadelijker is voor onze duinen. En ook hoe het verder moet, straks en volgend jaar. Zoals vroeger wordt het nooit meer en voor normaal moeten we vooral ‘nieuw’ lezen.

Omstellen, omdenken, aanpassen. En ondertussen doen mijn benen pijn als ik een uurtje door het mulle zand loop en laat ik mijn camera op een bankje bij de bushalte liggen. Een aardige Duitse toeriste wees mij er net op tijd op. Ze deed haar best op Nederlands.

Komt wel goed. 

Wandelzand

Als vrij en zomer bij elkaar komen in Katwijk. Exotisch zeeparadijs. Helder en hazy.

Niet veel te vertellen en dan is het goed. Nauwelijks wind, lauwwarm water, wandelzand.

Op Wassenaarse Slag zijn de eerste strandtenten alweer gesloten, of ze zijn nooit open geweest.

De gevolgen van de pandemie worden nu nog verstopt achter subsidies en compensatie. Dat kan straks echt niet meer.

Willy Zuid zal het wel redden, dat is een instituut. Friet en kaassoufflé.

Wandelzand.

Voor het eerst

Mijn blog is in zichzelf verdwenen. Ik ga naar buiten. Op de fiets. Strand en zee. Verpletterend zonnig, warm en mooi. Avonturen. Maar ik kan dat allemaal niet laten zien. Niet met duizend camera’s, smartphones of andere hulpmiddelen. Het is gewoon een beetje op.

Wat kan ik nog toevoegen aan al die meningen, over al die onderwerpen. Verhitte atmosferen. Onnodige tegenstellingen. Verantwoordelijkheid ontbreekt. Soms lijkt het wel oorlog. Dan weer komt er zo’n vertruttende reactie van de Nederlandse regering. Over een paar weken kom ik in uw Kamer terug. Dat je bijna denkt dat het virus, bij Lobith, de toegang is geweigerd.

Nederland is in zichzelf verdwenen. Op de plaats waar het ooit was, is een gat waarvan de contouren vanuit de ruimte scherp te herkennen zijn. Voor het eerst, eigenlijk. En voor het laatst.

Private space

Het feit dat je een mondkapje draagt, geeft je nog niet het recht om mijn privéruimte binnen te komen.

WYSIWYG

Wassenaarse Slag vandaag. Voor het eerst sinds 11 maart. Kijk maar na! Het viel mij niet mee. De koffie niet lekker en niet voldoende veilig. Maar de zon scheen uitbundig, waardoor het warm aanvoelde, ondanks de frisse noordwester. 

Drukte bij het watertappunt. Toen ik twee buitenlandse dames met een schare kinderen, een stuk of 5, in hun eigen taal, aansprak op de benodigde afstand, kreeg ik een snauw. Misschien voelen zij zich hier veiliger dan in eigen land, waar het strenger toegaat? Coronapark Nederland?

Blij dat er nu een Europese overeenkomst over de aanpak van de crisis is. Ik schaamde mij wel een beetje voor Rutte, die daar zonodig de dwarsligger moest spelen. Hij laat zich snel meetrekken door zijn rechtse vriendje Kurz. In ieder geval kunnen jullie weer naar Ischgl, het Ibiza van de Alpen.

En ik? Ik blijf in eigen land. Wassenaarse Slag, Katwijk, Noordwijk, Zandvoort, Texel, de Nederlandse Rivièra. What you see is what you get.

In de wind slaan

Vandaag heb ik gewandeld op plekken waar ik de afgelopen maanden alleen ben geweest als ik niet kon slapen. Het was er nu mooier dan toen. En dat je niemand ziet of hoort.

Om er te komen, moest ik met een mondkapje op in de bus en mij door gevaarlijke mensenmassa’s wringen. Zo langzamerhand houd ik het voor meer waarschijnlijk dat mensen onvoldoende goed geïnformeerd zijn over de mogelijke besmettingskansen dan dat zij waarschuwingen bewust in de wind slaan. Gemakzucht en doen wat we altijd deden in plaats van aanpassen aan nieuwe omstandigheden.

Ik ben heus niet boos. Wel merk ik dat ik mensen steeds meer als een risicofactor waarneem. Zo’n mondkapje dragen vind ik niet vervelend, sterker, ik voel mij er veiliger mee.

Bij de tweede strandopgang linksaf en dan aan het einde, bij het bankje, scherp rechts, het pad met het hek, het is een beetje dichtgegroeid nu, dat is mooi. Op de bank zaten twee oudere dames (nou ja, mijn leeftijd) waarmee ik even heb gebabbeld.

Het laatste stuk terug over het strand. Door het mulle zand, om mijn geplaagde benen weer eens iets te doen te geven. De zon kwam pas tijdens de uitsmijter, maar dat was niet erg.

Vandaag heb ik gewandeld op plekken waar ik de afgelopen maanden alleen geweest ben als ik niet kon slapen.

voorbij

Pas toen je vrijwel voorbij was, besefte ik dat jij het was. Onderweg naar de kapper.

fantasie

ik doe niet veel, maar ik verveel mij bijna nooit. Dat komt doordat ik een levendige #fantasie heb en tevreden ben met kleine dingen. 

Toerist in eigen stad

Regen. Toerist in eigen stad. 

Eerste horeca-ervaringen sinds maart. Broodje kaas en koffie bij Naturalis. Lekker ruim daar, maar pas op voor ouders met kinderen die ‘er even langs willen’. Gewoon iets van zeggen. Ze kijken dan wel beteuterd, maar binden toch in.

De speech van Angela Merkel indrukwekkend. De jeugd belangrijk, maar daar niet naïef in zijn. Denken vanuit #Europa. Praten met dwarsliggers zoals Mark Rutte, tot compromis komen. En weinig onderwerpen behandelen, maar wel gaan voor concrete resultaten. Daar kunnen we van leren, als wij ons ervoor openstellen.

Toerist in eigen stad. #Leiden. Regen. De lucht van natte bladeren die zich mengt met wat door auto’s werd uitgestoten. Europees staatsburger, dat voelt goed.

Hetzelfde

Voor het eerst sinds 11 maart weer met de bus (Arriva 31) naar Katwijk. Mondkapje op. Het voelde ‘hetzelfde’. Eenmaal weer thuis voel ik wel een soort bevrijding. Het grote voor de gek houden lijkt gelukt.