Op zondag naar Scheveningen, was dat een goed idee? Sprinter naar Centraal, een eivolle tram 9, veel mensen op het strand en de boulevard. Een slecht restaurant en vastgelopen OV op de terugweg? Jawel, want tussendoor was Beelden aan Zee en daar is een overzichtstentoonstelling van Zhang Dali. Body and Soul. Echte naakte mensen. In wit marmer. Vervreemdend en vertrouwd tegelijk.
Ga gauw kijken! Dat kan nog tot en met 8 oktober. En kies een andere dag!
On a day like this you have to find the colors inside, in your heart. Stroll through the city, take a few snaps, hop on a bus to the coast (Noordwijk). In between showers there is no rain. The start of fall in grey.
Op een dag als deze moet je de kleur van binnen zoeken. Door de stad lopen, genieten, foto’s maken, de bus naar Noordwijk nemen als die klaarstaat. Tussen de buien is het droog. Herfstbegin in grijs.
In de overgang van zomer naar iets anders. Noordwijk. Lange schaduwen die maar lastig uit mijn camera weg te houden zijn. Geen stranddag, maar te loom om te wandelen. Ik bezwijk voor friet, kaassoufflé en bier. Als ik een wilde plant was, was ik een Duindoorn. Ze zei het echt. Pas op de plaats.
Vandaag was voor inlopen, achterstanden inhalen, dingen op een rij zetten. Het gaat hard en ik moet de goede keuzes blijven maken. De zomer al vertrokken voordat ze goed en wel gearriveerd. Je merkt het meteen, het zand wordt niet meer warm. Wassenaarseslag, weer eens met camera. Grijs.
Alleen aan het einde, na friet bij Willy Zuid, toen ging het eigenlijk wel.
‘Ik geloof in de zon, ook schijnt hij niet, Ik geloof in de liefde, ook al voel ik het niet, ik geloof in god, ook al antwoordt hij niet.’ – Het stond er echt, bij de derde strandopgang, in reuzeletters, netjes geschreven, goede onderlinge afstand (dat is hartstikke moeilijk), geen zware voetstappen tussendoor (ook niet gemakkelijk). Kortom, een ‘pro’ strandschrijver!
Voor het eerst sinds lang was ik op Meijendelseslag. Vice versa is dat een uur verder dan Wassenaarseslag. Het strand daar is anders, groter, minder overzichtelijk, minder ‘thuis’. Ik word oud!
Ik geloof in de zon en in de liefde en verder in niet zo veel.
Elke korrel telt. De wereld gaat met zand om alsof het niet op kan. We blokkeren rivieren met stuwen zodat het niet naar zee kan en we spuiten onze stranden op met zand van de zeebodem. En dan willen we ook nog allemaal aan de kust wonen, zodat die helemaal stijf en star wordt en het zand niet meer kan bewegen. Het ergste misschien wel de betonkolossen aan de kust die alleen worden gebouwd om mee te speculeren. Mensen in China en India leven in slums terwijl om hen heen steeds maar nieuwe torenflats worden gebouwd.
Deze documentaire gisteren gezien, op Arte. Hij is al uit 2011, maar dat maakt het probleem niet minder schrijnend. Vandaag op het strand tussen Katwijk en Wassenaar. Zand voor jullie meegenomen. Wees er zuinig op, want elke korrel telt.
Grachtengordel in het wad. Maar als je daar even doorheen kijkt: párel! Niet te veel gedaan, zelfs niet naar het Posthuys. Rondgewandeld in het oostelijk deel, dorp, bos, duin, strand, net nog tot paal 46, waar je geen bereik meer hebt, ik in ieder geval niet. Los! Een van de hoogtepunten: kijken bij aankomst en vertrek van de Koegelwieck, een sociale eilandgebeurtenis van hoge importantie. Een ander het bunkercomplex dat nu wordt uitgegraven. En koffie bij Bruin, op de plek links van de deur. Dan weet je waar ik zat.
Een week op Vlieland. Niet als toerist, om alles te bekijken, maar als patiënt, om tot rust te komen. Hotel met ontbijt, pizza bij Tante P. Los!
Thuis is als terug van een lange verre reis. Nu is het natuurlijk wel zo dat een vlucht van Mallorca ongeveer even lang zou hebben geduurd. Nog een paar dagen vrij om bij te komen en voor te bereiden. Los!
De Blauwe Zeedistel (Eryngium maritimum) is nu op zijn mooist. Ga kijken! Katwijk, Zuidboulevard. Tussen twee vakanties. Vanmorgen nog de belofte van een blazende zomerdag, maar een uur later was de zon vertrokken.
Heb het goed!
De titel komt uit ‘Do The Strand’ (Roxy Music, 1973).
Negen dagen Texel. Klein gehouden, niet fietsen en zo weinig mogelijk OV. Dan zie je dat het eigenlijk best een groot eiland is. Vaak dezelfde paden, veel loze kilometers. Beloning is er ook: paal 11 en paal 14.
Eigenlijk zouden beide strandovergangen moeten worden afgesloten. Ze liggen middenin een natuurgebied, respectievelijk (vanuit zee gezien) rechts (11) en links (14) van Jan Ayeslag.
Nu dat niet het geval is, kun je daar rondlopen in het besef dat je de enige op de wereld bent die van deze schoonheid mag genieten. Als je dat verdragen kunt tenminste. Een vroege Mondriaan in het echt.
Zitten op een bankje bij paal 11, genieten van de zon, de vogels en het uitzicht. De vrede slechts een moment verstoord door een ontspoorde (in meer opzichten!) mountainbiker. Dat is vakantie op Texel. Je bent waar je bent.
Waar ik was, was het alleen maar donker. Dreigende luchten in het oosten, regen in Leiden. Aan de frisse kant, maar dat zorgt ook voor minder volk op het strand. Net even achter op mijn schema. Geen tijd voor koffie en ik moest flink doorstappen. Spierpijn. Molentuinweg, Wassenaarseslag, Katwijk.
Volgende week Texel, dus dan ben ik even weg. Wie mij kent, weet dat ik nu nauwlettend de strandweervoorspelling in de gaten houd. En ook dat mijn humeur daar ongeveer mee meebeweegt.
Het is een luxeprobleem, want als het regent vermaak ik mij daar ook wel. Maar het houdt je van de straat.
Voor de pixelpiepers: ergens achterin is-ie wél scherp!
