Druk overal, behalve in de duinen, waar alleen een enkele jogger wijlt en ik. Op het strand vooral honden. Het is hemels mooi weer en ik voel mij fit en ontspannen. Mijn waarden zijn in orde en mijn bloeddruk mooi laag. We zien u graag over een jaar weer terug, zij ze. Niets staat in de weg om rustig verder oud te worden. Oefenen met zelfsturend vermogen.
Waar wil je naartoe, waar ben je nu en wat is er nodig voor onderweg. Meer is het niet. Fossielen.
Ik heb ze gezien vanmorgen, die boeren in Noordwijk, op de stoep van Het Elfde Gebod, je weet wel met die buste van Pim Fortuyn. Van de Hotels van Oranje. Met hun trekkers. Maar ze krijgen bij mij niet meer aandacht dan ze verdienen, namelijk relatief weinig. Hun protest is aan het verkeerde adres. Ik bedoel, Harry Mens. En bovendien, dat is het belangrijkste, is het aan de maatschappij als geheel om te bepalen hoeveel er nodig zijn. Net als voor artsen, notarissen en kappers.
Er moet ook in Europees verband iets mee. Nederland produceert nu onevenredig veel agrarische producten, die allemaal verscheept en vervlogen moeten worden. Dergelijke intensieve productie moet haast wel gepaard gaan met grootschalig gebruik van groeibevorderende middelen. Het is de vraag of we daar gelukkig van worden.
En die boeren, moeten die dan maar zomaar stoppen? Nee, zij moeten fatsoenlijk schadeloos worden gesteld, zodat zij, als zij dat willen, hun bedrijf op een andere locatie in de EU kunnen voortzetten. Daarvoor moeten zij niet met Harry Mens praten, maar met Mark Rutte.
Even gauw dan. Regen en wind. Niks niet fijn om te wandelen. En ik weet niet hoor, ik ben nog niet over de zomer. Zo met dikke jas en laarzen, t-shirt op mijn netvlies en blote voeten. Koffiekoppen gekocht, ik dacht veel te duur, maar dat kwam omdat ik de schotels niet had gezien. Worden nu nagezonden. Medische afspraken en regeldingen. Maar het gaat gelukkig allemaal voorspoedig. Happy. Mag toch?
Je zult mij niet horen zeuren over het einde van de zomer. Van die dingen die vanzelf gaan en weer terug. Blewbird is altijd positief en nooit van gisteren.
Maar zo’n zondagmorgen aan het strand, met die bolle bries en al die dik ingepakte wandelaars met hond. Dat heeft toch iets triestigs. De zon doet haar best, maar verwarmt het zand niet meer. En van de weersvoorspelling weet je dat het minder wordt. En dan zie je het ook, net als je aan hoe om de schepen liggen kunt zien wanneer het vloed wordt.
Drukke tijd voor de boeg. Eigenlijk maar goed dat het weer herfst wordt. Langzaam terugslenteren, een paar foto’s maken en een goed glas bij Het Strand.
Wie doet mij wat!
waar doe je het voor. als het toch zo wegwaait. niets vasthouden.
Democratie wordt langzaamaan een schaars goed in Europa. Net als echt koud water en aardedonker. Tot nu toe zorgvuldig de Ridderzaal vermeden, maar vandaag moest-ie. Volgend jaar is er weer een verkiezing voor het Europees Parlement. Hoe moeten we reageren op ondermijnende krachten. Met begrip, of met geweld. Een lastig dilemma.
Blewbird is van Europa. De individuele staten mogen afgeschaft. In de tussentijd is het zaak dat democraten elkaar opzoeken en vermeende verschillen overboord zetten. In Nederland kunnen VVD, PvdA, CDA, D66, GroenLinks en de ChristenUnie makkelijk samen. Tegen het populisme, tegen de afbraak van de democratie, voor gerechtigheid en gelijke behandeling van iedereen, ongeacht. Niks sciencefiction, overlevingsstrategie.
Jullie hebben nog even om over mijn voorstel na te denken. Echt koud en aardedonker.
Al vroeg op stap, naar een praktijkverpleegkundige en vervolgens naar de tandarts. Eerst hoe het met mij gaat en dan verdoving, heftig geboor en geslijp, rubberen lap en vulling in laagjes. Je kent dat vast.
Gelukkig was er daarna nog tijd voor een rondje langs het strand. Tegen regenen aan met hier en daar een drup. Niet koud, maar ik was blij dat ik iets fleece-achtigs mee had.
Grijs. Kaalslag op het kermisterrein bij de zee. Wassenaarseslag. De tentjes gesloten, niemand op het strand, alleen een aantal honden met hun baasjes. Ze kunnen het daar ook meteen zo overdrijven, met van die lange regenjassen en laarzen.
Het is belangrijk dat ik blijf wandelen, en gezond eten en niet te veel stress, en, en, en. Maar het belangrijkste voor mij is dat gevoel van niets hoeft meer als je ‘s-middags thuis zit met een kopje thee.
Kaalslag op het kermisterrein van het leven.
Foto: Volkswagen Kever, 1967 (Katwijk, vandaag)
Zondagmiddag Katwijk, dan is het wel wat drukker, vooral als het vloedt. Wennen aan mijn nieuwe leven. Nauwelijks tijd om te werken en toch moet alles af. Veel tijd voor vrij en nog niet echt iets te doen.
Ik neem jullie mee naar de strandtent met de roofvogel. Je begrijpt dat die daar rondhangt om ons meeuwen te verjagen. Nu, daar trekken wij ons niks van aan toch. Het ding hangt aan een touw en ziet er niet gevaarlijk uit.
Alsof de duvel ermee speelt, word ik op de boulevard aangesproken door een stel die vinden wat ik vind over Katwijk, namelijk dat het steeds meer op geldverdienen wordt ingericht. Ach, relatief gezien, vergeleken met Noordwijk, valt het nog wel mee.
Veel warmer dan voorspeld en niks regen. Fijn gelopen, niet zo ver, tot de derde overgang, want ik kon niet zo vroeg weg en ik moest ook wat eerder terug zijn.
In en rond Katwijk is het een drukte van belang. Een sfeer van aankomen, daar houd ik wel van. Dat iedereen een plekje zoekt en nog vriendelijk dag zegt en zwaait en een praatje maakt. Dat waardeer ik echt en ik maak er ook tijd voor.
Het kost mij wel eens moeite om van drukke werkzaamheden over te schakelen in blewbirdmodus, waar alles kleiner is en niet zo snel gaat, maar vandaag ging dat goed. Ik zie uit naar mijn nieuwe werkschema van nog 3 dagen per week en meer tijd voor dit.
Het leven is ongemakkelijk. En we zijn heel knap geworden om dat te verbergen. Alles is erop gericht om niet te hoeven vertellen. Hoe het werkelijk is. Om anderen de schuld te geven. Onszelf niet ter discussie te stellen. Ons aandeel. Het was Rusland, Engeland, Duitsland, de koning, een leidinggevende, de buurvrouw, iemand anders. Een belangrijke oorzaak is dat we onszelf niet kunnen waarnemen door andermens’ ogen. En dat we dat ook niet willen.
Dat is ook wel weer gek, omdat wisselen van perspectief tegenwoordig voor veel functies een vereiste is. Dat je je moet kunnen verdiepen in een klant, een leverancier, de politiek, een financier, iemand die er niets mee te maken heeft. Maar je verdiepen in jezelf, eerlijk en kritisch, feedback enzo. En dat je dan moet toegeven dat je het niet heel goed hebt gezien. Dat is waarschijnlijk pas weer aan de orde als het straks minder gaat. Het leven is ongemakkelijk. En het is zaak om daar geen last van te willen hebben.
