Sand | Sable | Zand

Elke korrel telt. De wereld gaat met zand om alsof het niet op kan. We blokkeren rivieren met stuwen zodat het niet naar zee kan en we spuiten onze stranden op met zand van de zeebodem. En dan willen we ook nog allemaal aan de kust wonen, zodat die helemaal stijf en star wordt en het zand niet meer kan bewegen. Het ergste misschien wel de betonkolossen aan de kust die alleen worden gebouwd om mee te speculeren. Mensen in China en India leven in slums terwijl om hen heen steeds maar nieuwe torenflats worden gebouwd.

Deze documentaire gisteren gezien, op Arte. Hij is al uit 2011, maar dat maakt het probleem niet minder schrijnend. Vandaag op het strand tussen Katwijk en Wassenaar. Zand voor jullie meegenomen. Wees er zuinig op, want elke korrel telt.

Advertisements

Je bent waar je bent

Negen dagen Texel. Klein gehouden, niet fietsen en zo weinig mogelijk OV. Dan zie je dat het eigenlijk best een groot eiland is. Vaak dezelfde paden, veel loze kilometers. Beloning is er ook: paal 11 en paal 14.

Eigenlijk zouden beide strandovergangen moeten worden afgesloten. Ze liggen middenin een natuurgebied, respectievelijk (vanuit zee gezien) rechts (11) en links (14) van Jan Ayeslag.

Nu dat niet het geval is, kun je daar rondlopen in het besef dat je de enige op de wereld bent die van deze schoonheid mag genieten. Als je dat verdragen kunt tenminste. Een vroege Mondriaan in het echt.

Zitten op een bankje bij paal 11, genieten van de zon, de vogels en het uitzicht. De vrede slechts een moment verstoord door een ontspoorde (in meer opzichten!) mountainbiker. Dat is vakantie op Texel. Je bent waar je bent.

Vleugel gespalkt en door

Bij de opgang van het hondenstrand zat een vleugellamme Kleine Mantelmeeuw, zo een als Blewbird zelf. Ik heb dan moeite mijn tranen te bedwingen. En hoe-die keek, zo van neem me mee. Stilstaan, wat kan ik doen, doorlopen, ik kan niks doen, terug, ik moet iets doen, dóór, ik ga iets doen. Op Wassenaarseslag aan de verkoper in het koffietentje mijn probleem uitgelegd. Ik mocht bellen met de Dierenbescherming. Die waren tussen 12 en half 2 gesloten, da’s wel raar. Eerst maar eens terug om te kijken of-ie er nog was. Tot mijn grote opluchting was de meeuw weg en stond er een auto van de Dierenopvang op het strand. Moet iemand anders een melding hebben gedaan. De auto reed weg richting Katwijk. Ik ga er vanuit dat ze ‘m gevonden hebben en meegenomen. Vleugel gespalkt en weer op krachten komen.

Kop in het zand

Het weer sloeg om op een kilometer terug van Wassenaarseslag. Werd het toch nog even warmer. Duizenden (ongelogen:-)) wandelaars onderweg, de meeste tegemoet. Kippenloop.

In Katwijk worden de Engelandvaarders (1940 – 1945) herdacht met een plastiek aan de Zuidboulevard. Het stelt twee kanoënde mannen voor. ‘Vaderlandsliefde en trouw aan het koningshuis’. Dat de soldaat van Oranje een rechtse staatsgreep aan het voorbereiden was, wordt voor het gemak maar weggelaten.

Er is een omslag gaande, niet alleen in het weer. De wereld op zijn kop en Blewbird wil zomer. Kop in het zand.
http://engelandvaarderskatwijk.nl/engelandsvaarders-algemeen/
https://www.trouw.nl/home/-soldaat-van-oranje-beraamde-staatsgreep-~ada24796/

Fiftynine and a half

Als het ’s-morgens regent, wacht ik tegenwoordig liever thuis. Kopje koffie, TV, de krant op internet, wat e-mail voor werk, of gewoon privé. Relax. Muziek. Miles Davis, William Duckworth, Joni Mitchell, Nirvana unplugged, Fred Frith, heel typisch voor een doorsnee 59½-jarige.

Vanmiddag kwam toch nog de zon en ik naar Noordwijk. Kuieren over de Oude Zeeweg, door tot de Koningin Astridboulevard (langs het kerkhof met de muur, precies, en al die mooie wilde bloemen). Tosti en een biertje bij De Zeester, nog een ‘gewone’ strandtent, opgebouwd en afgebroken en niet te moeilijk.

Als je 59-half bent, wil je dat alles het zelfde blijft en nooit meer verandert, in ieder geval niet dat het slechter wordt.

…en natuurlijk op het strand

Soms zie je wie je je echt bent, niet alleen wie je wilt zijn, of denkt dat je bent, of denkt dat anderen je zo zien. In het mulle zand, met je schoenen nat (van binnen) van een zojuist overgestoken zwin en een schurend gevoel in je ziel.

Hé, het is nu eenmaal niet anders. Ja, opgegroeid aan zee, lange wandelingen door de duinen en op blote voeten naar het strand, maar ook een bekrompen zeedorp waar geen ruimte was voor afwijkende meningen en uiterlijke verschijningsvormen. Proberen aan te passen, terwijl je weet dat het niet gaat lukken. Alleen in de beslotenheid van de stad is ruimte voor mijn zelf, en natuurlijk op het strand.

Koud vanmorgen. De zon kwam pas toen ik weer thuis was.

The world hangs on a thin thread…

‘The world hangs on a thin thread, and that is the psyche of man.’ (C.G. Jung)