Negen dagen Texel. Klein gehouden, niet fietsen en zo weinig mogelijk OV. Dan zie je dat het eigenlijk best een groot eiland is. Vaak dezelfde paden, veel loze kilometers. Beloning is er ook: paal 11 en paal 14.
Eigenlijk zouden beide strandovergangen moeten worden afgesloten. Ze liggen middenin een natuurgebied, respectievelijk (vanuit zee gezien) rechts (11) en links (14) van Jan Ayeslag.
Nu dat niet het geval is, kun je daar rondlopen in het besef dat je de enige op de wereld bent die van deze schoonheid mag genieten. Als je dat verdragen kunt tenminste. Een vroege Mondriaan in het echt.
Zitten op een bankje bij paal 11, genieten van de zon, de vogels en het uitzicht. De vrede slechts een moment verstoord door een ontspoorde (in meer opzichten!) mountainbiker. Dat is vakantie op Texel. Je bent waar je bent.
Bij de opgang van het hondenstrand zat een vleugellamme Kleine Mantelmeeuw, zo een als Blewbird zelf. Ik heb dan moeite mijn tranen te bedwingen. En hoe-die keek, zo van neem me mee. Stilstaan, wat kan ik doen, doorlopen, ik kan niks doen, terug, ik moet iets doen, dóór, ik ga iets doen. Op Wassenaarseslag aan de verkoper in het koffietentje mijn probleem uitgelegd. Ik mocht bellen met de Dierenbescherming. Die waren tussen 12 en half 2 gesloten, da’s wel raar. Eerst maar eens terug om te kijken of-ie er nog was. Tot mijn grote opluchting was de meeuw weg en stond er een auto van de Dierenopvang op het strand. Moet iemand anders een melding hebben gedaan. De auto reed weg richting Katwijk. Ik ga er vanuit dat ze ‘m gevonden hebben en meegenomen. Vleugel gespalkt en weer op krachten komen.
Het weer sloeg om op een kilometer terug van Wassenaarseslag. Werd het toch nog even warmer. Duizenden (ongelogen:-)) wandelaars onderweg, de meeste tegemoet. Kippenloop.
Soms zie je wie je je echt bent, niet alleen wie je wilt zijn, of denkt dat je bent, of denkt dat anderen je zo zien. In het mulle zand, met je schoenen nat (van binnen) van een zojuist overgestoken zwin en een schurend gevoel in je ziel.
