Echt koud en aardedonker

Democratie wordt langzaamaan een schaars goed in Europa. Net als echt koud water en aardedonker. Tot nu toe zorgvuldig de Ridderzaal vermeden, maar vandaag moest-ie. Volgend jaar is er weer een verkiezing voor het Europees Parlement. Hoe moeten we reageren op ondermijnende krachten. Met begrip, of met geweld. Een lastig dilemma.

Blewbird is van Europa. De individuele staten mogen afgeschaft. In de tussentijd is het zaak dat democraten elkaar opzoeken en vermeende verschillen overboord zetten. In Nederland kunnen VVD, PvdA, CDA, D66, GroenLinks en de ChristenUnie makkelijk samen. Tegen het populisme, tegen de afbraak van de democratie, voor gerechtigheid en gelijke behandeling van iedereen, ongeacht. Niks sciencefiction, overlevingsstrategie.

Jullie hebben nog even om over mijn voorstel na te denken. Echt koud en aardedonker.

Advertisements

Kaalslag op het kermisterrein

Al vroeg op stap, naar een praktijkverpleegkundige en vervolgens naar de tandarts. Eerst hoe het met mij gaat en dan verdoving, heftig geboor en geslijp, rubberen lap en vulling in laagjes. Je kent dat vast.

Gelukkig was er daarna nog tijd voor een rondje langs het strand. Tegen regenen aan met hier en daar een drup. Niet koud, maar ik was blij dat ik iets fleece-achtigs mee had.

Grijs. Kaalslag op het kermisterrein bij de zee. Wassenaarseslag. De tentjes gesloten, niemand op het strand, alleen een aantal honden met hun baasjes. Ze kunnen het daar ook meteen zo overdrijven, met van die lange regenjassen en laarzen.

Het is belangrijk dat ik blijf wandelen, en gezond eten en niet te veel stress, en, en, en. Maar het belangrijkste voor mij is dat gevoel van niets hoeft meer als je ‘s-middags thuis zit met een kopje thee.

Kaalslag op het kermisterrein van het leven.

Foto: Volkswagen Kever, 1967 (Katwijk, vandaag)

Geldverdienen | Making money

Zondagmiddag Katwijk, dan is het wel wat drukker, vooral als het vloedt. Wennen aan mijn nieuwe leven. Nauwelijks tijd om te werken en toch moet alles af. Veel tijd voor vrij en nog niet echt iets te doen.

Ik neem jullie mee naar de strandtent met de roofvogel. Je begrijpt dat die daar rondhangt om ons meeuwen te verjagen. Nu, daar trekken wij ons niks van aan toch. Het ding hangt aan een touw en ziet er niet gevaarlijk uit.

Alsof de duvel ermee speelt, word ik op de boulevard aangesproken door een stel die vinden wat ik vind over Katwijk, namelijk dat het steeds meer op geldverdienen wordt ingericht. Ach, relatief gezien, vergeleken met Noordwijk, valt het nog wel mee.

Aankomen | Ankommen | Arrival

Veel warmer dan voorspeld en niks regen. Fijn gelopen, niet zo ver, tot de derde overgang, want ik kon niet zo vroeg weg en ik moest ook wat eerder terug zijn.

In en rond Katwijk is het een drukte van belang. Een sfeer van aankomen, daar houd ik wel van. Dat iedereen een plekje zoekt en nog vriendelijk dag zegt en zwaait en een praatje maakt. Dat waardeer ik echt en ik maak er ook tijd voor.

Het kost mij wel eens moeite om van drukke werkzaamheden over te schakelen in blewbirdmodus, waar alles kleiner is en niet zo snel gaat, maar vandaag ging dat goed. Ik zie uit naar mijn nieuwe werkschema van nog 3 dagen per week en meer tijd voor dit.

Feedback enzo

Het leven is ongemakkelijk. En we zijn heel knap geworden om dat te verbergen. Alles is erop gericht om niet te hoeven vertellen. Hoe het werkelijk is. Om anderen de schuld te geven. Onszelf niet ter discussie te stellen. Ons aandeel. Het was Rusland, Engeland, Duitsland, de koning, een leidinggevende, de buurvrouw, iemand anders. Een belangrijke oorzaak is dat we onszelf niet kunnen waarnemen door andermens’ ogen. En dat we dat ook niet willen.

Dat is ook wel weer gek, omdat wisselen van perspectief tegenwoordig voor veel functies een vereiste is. Dat je je moet kunnen verdiepen in een klant, een leverancier, de politiek, een financier, iemand die er niets mee te maken heeft. Maar je verdiepen in jezelf, eerlijk en kritisch, feedback enzo. En dat je dan moet toegeven dat je het niet heel goed hebt gezien. Dat is waarschijnlijk pas weer aan de orde als het straks minder gaat. Het leven is ongemakkelijk. En het is zaak om daar geen last van te willen hebben.

Grote Stad aan Zee

Dagen lengen merkbaar. Zo na zo’n storm is altijd fijn. Geen lange wandeling, gewoon een paar uurtjes, zo rond Katwijk, van het Raadhuis naar de Hoornes en langs de boulevard tot de tweede strandopgang. ’s-Middags meteen meubels kijken. Leiderdorp. Alles kan in de Grote Stad aan Zee.

Het is wel een beetje jammer dat Leiden zich het liefst achter zijn 17e eeuwse grenzen zou terugtrekken en dat de omliggende gemeente onwillig lijken om samen te werken. Hoog tijd dus dat de Provincie ingrijpt en zorgt voor heldere structuren en hoogwaardig openbaar vervoer.

De Leidse regio is te belangrijk om alleen aan de Leidse regio over te laten, zegt de Provincie Zuid Holland. Iemand kijkt naar ons en vindt dat we zelf niet goed genoeg over onszelf kunnen beslissen. Kijk, dat vind ik nu geruststellend! Grote stad aan zee.

Ankers

Blij dat ik even weg kon. Zelfde wandeling als altijd maar dan anders. Sommige fotografen leggen steeds dezelfde onderwerpen in hun directe leefomgeving vast. En daarmee in feite hun eigen ontwikkeling. Dat fascineert mij wel. Maar ik weet niet of ik ooit zo diep kan komen. Is ook niet aan mij om te bepalen. Ankers. Soefitempel. Viskraam. Vuurbaak. Strandopgang. Duinrand. Witte kerk. Blauwe Zeedistel (zomer). Windschermen. Kunst in openbare ruimte. Zand. Beton. Hekken. Vogels (maar niet van dichtbij). Strandpalen. Lucht. Licht. Wolken. Gevonden voorwerpen.

Bij Wassenaarseslag geen mus te zien. Gewacht op een telefoontje van L. en voorzichtig wandelend met haar gepraat. Ze merkte het wel. Dat ik niet stilstond. Een mevrouw die net gepensioneerd was, was aan het schelpen zoeken. Elke dag wel op het strand, zei ze. Kijk, daar ben ik nu jaloers op. Ankers.